Parijs je bent groots, fascinerend, overweldigend en druk, o zo druk. Gewriemel als een mierenhoop. Rond je triomfboog draaien auto’s, bussen, motoren, scooters en een enkele fiets hun pirouettes. Dansen hun dans macabre. Verschijnen als een bliksem op het toneel. Als een pijl uit een boog schieten ze weer weg naar een onbestemde verte.
Zo verdween jij, mijn tas, eveneens in nog geen seconde van het toneel. Geamputeerd en verbijsterd liet je me achter. In een onbestemde verte ben je verdwenen. Waar zwerf je nu rond? Hebben ze je inhoud verspreid? Mijn mobiel, mijn rijbewijs, mijn portemonnee door andere handen bezoedelt. Waren jullie nog de moeite waard of zijn jullie gedumpt in een afvalbak? Of drijven jullie met de stroom van de Seine mee? Dat heeft dan nog wel wat romantisch. Weg, ver weg zijn jullie, niet meer te traceren. Parijs je bent wreed. Je hebt een deel van mij weggenomen. Nooit komt mijn tas meer terug. Mijn onvervreemdbaar, maar toch vervreemdbaar bezit. Met pijn in mijn hart heb ik afscheid van je genomen Parijs. Mijn tas, zij rust in vrede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten