Het gaat altijd om verbeelding. Verbeelding creëert de speelruimte om vorm te
geven aan wat je het meest eigen is. Om een bevredigende relatie te vinden met wat
er in de wereld op je afkomt. Dat is vaak niet niks. Christel, een meisje van 13 jaar,
zit thuis. Ze wordt door haar klasgenoten gepest lees ik in de Telegraaf van 10 juni.
Een interview door Vera van Winkelen met Christel en vader Lars. Vader Lars heeft
met Christel het bouwen en inrichten van elfenhuisjes in het Rijswijkse bos
bedacht.
Op haar facebook-pagina "fantasy forest" vraagt Christel zich af of de mensen wel weten
dat er in het Rijswijkse bos een klein huisje heeft gestaan op de plek waar nu een
dat er in het Rijswijkse bos een klein huisje heeft gestaan op de plek waar nu een
opgedroogd poeltje is. Vroeger, schrijft ze, deed het verhaal de ronde dat daar een
heel oud vrouwtje woonde. Nu wonen op die zelfde plek de elfjes. De magie is daar
nog niet verdwenen. Vroeger wist men wel dat het een speciale plek was. De
prachtige tuin van toen is nu een bos geworden met oude woeste bomen waar de
elfjes nooit weggegaan zijn.
Dat is nu de fantasiewereld van Christel. In dat bos bouwt ze met haar zusje en
vriendinnen de elfenhuisjes.
Christel is er met behulp van vader in geslaagd een eigen wereld in te richten,
waarin ze gewaardeerd en gerespecteerd wordt. Een magische wereld waar de elfjes
tot leven komen. Ik citeer: Ze verzamelt takjes en bladeren voor een dak. Een rijtje
beukennootjes markeert het pad naar een voordeurtje van schors. Verderop hangt
een schommeltje in een boom. Alles is in miniatuur gemaakt van materiaal dat het
bos haar schenkt.
Christel doet dat niet alleen voor zichzelf, maar ook om de fantasie te prikkelen van
jonge kinderen die de bouwsels tegenkomen.
Ook ik heb ervaring met het creëren van een dergelijke wereld. Bij ons in het park
staat een boom met aan de voet een uitsparing in de schors in de vorm van een
deur. Kinderen hebben daar een knop in gedraaid en sinds kort zit er ook een klein
nummerplaatje op. Daar kun je hele verhalen bij verzinnen. Wat ik ook gedaan heb,
evenals waarschijnlijk veel kinderen.
Helaas zijn de bouwsels van Christel niet veilig en worden vernield. Ook hier biedt
de fantasie uitkomst. Het probleem kan binnen de wereld van "fantasy forest"
worden opgelost.
Christel schrijft over een brief, die ze van haar elf Afriel ontving en die nog steeds
vertrouwen heeft in de elfenhuisjes bouwers, hoewel ze wel geschrokken is.
Ze schrijft Christel dat ze de narren, die in dat slopen van de droom de grootste lol
hadden, niet tegen konden houden. Net nu de elven vertrouwen in de mensen
kregen en zich durfden te laten zien. Die mensen noemen wij, schrijft Afriel, mad
dilicatus, maar jullie noemen ze boosaardig. Ze vraagt zich af waar toch die fout in
de mens zit?
Afriel vertelt en ik citeer nu letterlijk:
Mijn opa die onze meester is op de elfen school vertelde mij dat het komt omdat bij
sommige mensen het gevoel ontbreekt om trots te kunnen zijn op een ander. En
dat sommige mensen het eng vinden mooie gevoelens te zien. Hij vertelde dat er
mensen zijn die een blad alleen groen zien maar niet het patroon er van.
Dus eigenlijk is het best zielig voor die mensen. Ik hoop je gauw weer tegen te
komen in het bos, zodat ik naar je kan spieken achter de bladeren.
groetjes en een hele grote knufel als ik even groot als jou was. Afriel
Het gezamenlijke sprookjesbos vormt voor vader en dochter ook een aanleiding om
over de problemen te praten. Iets wat vaak niet goed lukt en je dus niet weet wat er
in je kind omgaat.
Dit indrukwekkende voorbeeld laat zien hoe belangrijk het is om de eigen
werkelijkheid van kinderen serieus te nemen, Zolang ze zich daar niet in verliezen
bevordert dat hun gevoel van eigenwaarde en stimuleert het gesprek tussen ouders
en kinderen.
In "Onder vier ogen met God" eist Korczak in het "Gebed van een opvoeder" van
Met opgeheven hoofd eis ik, want het is niet meer voor mezelf.
Wees het lot van de kinderen gunstig gezind, ondersteun hun inspanningen, zegen
hun streven.
Leid ze niet langs de gemakkelijkste weg, maar langs de mooiste.
En is het niet de magie van de elfen der verbeelding, die hen daarbij de weg kan wijzen.
Dit is het verhaal van Christel. Ook de foto van het elvenhuis is van haar. Zij heeft
zelf toestemming gegeven om haar verhaal verder te verspreiden. Dus bij deze
bedank ik haar daarvoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten